Hayaller Gerçek, Gerçekse Koca Bir Rüya Olurmuş Meğer

By OnrPhotography©

Billur oldu gözlerimde, sığmadı pınarlara bu rüya. Bir tokat gibi inerken her soluk ruhuma bedenim de yerle bir oldu her defasında. Altı üstü bir rüyaydı aslında. Sadece bir rüya... Küçük bir çocuğun gördüğü rüya nasıl gerçek gelirse öyle gerçekti. O kadar saf ve duru. Küçük ellerini açan günahsız bir ağızdan dökülen dua kadar saf ve duru. Evet, bir çocuğun duasıydı bu çünkü ancak bir çocuğun hayal edebileceği bir şeydi, gerçeği göz ardı edeceği, hayal ürünü bir rüya. Gerçekleri göz ardı edebildiğim hayallerim, hayaldiniz belki ama gerçek olabilirdiniz. Şimdi ise bir rüya olup gittiniz. Çocukken kurduğum hayallerimin duaya dönüşmesi beni o hayallerimin gerçekliğine götürürdü. Yoksa beni de kandıran o çocukluğumuydu? Bir o kadar safiyane duygularla kurduğum hayallerimin duaya dönüşmemesi miydi gerçekleşemeden rüya olup gitmesi yoksa artık o kadar safiyane olamamak mıydı? Bir şeyler yarımdı sanki bir fidanın yeşermesi için yapacaklarını düşündüğünde olduğu gibi. Bir şeyleri eksik mi düşünmüştüm, hayalim eksik mi olmuştu ki güneşte yeşerdiğini unuttuğum tohumu loş bir ortama ekmek düşüncesine kapılmıştım. Unutmuştum gün gelip de bu düşüncelerin gerçek olabileceğini, hiç ihtimal vermemiştim hâlbuki.

                Günler geçer, aylar geçer, yıllar geçer bu hayalin bile hayal olur. Ama sen hayal değilsindir. Zamanın acımasızlığına karşı kuşandığın duaların seni hayal olan hayallerine ulaştırmak için beklerken sen bunun farkında bile değilsindir. Zannedersin ki nasıl olsa bu zaman bir şekilde geçer gider. Sen de şöyle böyle bir hayali seyyale kapılırsın, günü birlik ve o kadar basit. Çünkü zamanın çarkları arasında yoğrulurken kurduğun hayaller artık o kadar saf ve anlamlı değildir. Öyle hayaller kurarsın ki sadece zamanın çarkları seni öğütürken onu çıkardığı, kemiklerini kıran o çatırtılı sesleri duymamak içindir sadece, zamanın çarkları arasında bir sıvı gibi akıt gitmek varken... O çarklara inat ezilmemek varken sadece sesleri duymamak için kurduğun hayaller vardır artık. Ki öyle bir kıvama gelirsin ki uyuşan bedenin içinde kemiklerinin varlığını bile unuturcasına savrulursun oradan oraya. Kendinden bile habersizken hayal bile kuramaz hale gelirsin ve iyi kötü kendinden geçmeden önceki hayallerini hayata geçirmeye çalışırsın.

                Gün gelir hadi derler hani bir hayalin vardı ya senin onu gerçekleştirebilirsin, işte fırsat. Hani şu rüyalarını gördüğün, dualarına konuk ettiğin, ona dair bir katresiyle karşılaştığında seni heyecanlandıran hayalin. Hâlbuki senin için hayal olan o hayali hatırlayamazsın bile. Gönlünün bir yerlerinde olan ve seni heyecanlandırdığında senin bir parçan olduğunu hissettiğini unuttuğun hayalin.  Bir heyecan uyanır nedensiz. Karşına çıkan şeyin; hayalini gerçekleştireceğin bir fırsat olduğunu bilemezsin. Bir yola girersin sana gösterilmiş bir yola, bakarsın ki buradaki her şey çok tanıdık sana. Tabelalar, yol çizgileri, yollardaki taşlar… Hayalini hatırlarsın, nasıl oldu da buraya geldim dersin, inanılmaz bir sevinçle tekrar girersin hayalinin içine. Bakarsın ki gördüğün rüyalar, zamanın çarkları arasındaki ezilmişliğim hepsi hepsi aslında bu hayale gebeymiş dersin. Sen bile hayalini kurarken bu hayalin gerçekliğinin, aslında bu gerçekliğe hazırlandığını görürüsün. Fakat yaşadığın süre içinde kendini buna hazırlamayışın şartlar ne kadar uygun olsa da seni bu hayalinden uzaklaştırır. Tıpkı hayalini kurduğun bir trenin bulunduğun diyarlara uğramasını bekleyip de ansızın hayal olan o  tren geldiğinde hazır olmayışın sebebiyle o treni kaçırman gibi. Sonra da bu tren hayal olur, rüya olur gider dağların arasından…

                Gün geldi hayalini gerçekleştir dendi, unuttuğum hayallerim ayağıma geldi ve ben unuttuğum ve unuttuğum için kendimle beraber peşini bıraktığım hayallerimi gerçekleştirme fırsatını kaybettim. Ve hayalim gerçek olacakken bir rüya oldu. Rüya; hem de uyanıkken görülmüş hücrelerine kadar seni etkileyen ve mutlu eden koskoca küçücük bir rüya oldu ve gitti.
elsrose